Ik had het genoegen om Mark Eyskens te fotograferen in de fotostudio en het was een geweldige ervaring. Mark was erg professioneel en makkelijk om mee te werken, en hij volgde mijn instructies nauwkeurig op. We hebben verschillende poses geprobeerd. Hij was zeer geduldig en flexibel tijdens de fotoshoot. Tijdens het maken van de beelden praatte en praatte hij maar door, wat maakt dat het allemaal erg ongedwongen werd. Het uiteindelijke portret is prachtig en we zijn allebei erg tevreden over het resultaat.
Wie is Mark Eyskens ?
Mark Eyskens is een voormalige Belgische premier en een bekende emeritus hoogleraar, econoom, politicus en essayist. Hij werd geboren op 29 april 1933 in Leuven als zoon van de politicus en voormalige premier Gaston Eyskens en Gilberte Depetter. Hij heeft een broer genaamd Erik Eyskens, die een chirurg was in Antwerpen, en twee andere broers en zussen die op jonge leeftijd zijn overleden.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog vluchtte Mark Eyskens samen met zijn moeder en broers en zussen voor de bombardementen naar de kust, terwijl zijn vader naar het parlement in Brussel ging. Na de oorlog keerde het gezin terug naar België, waar Mark Eyskens zijn middelbare schoolopleiding volgde aan het Sint-Pieterscollege in Leuven.
Mark Eyskens was al een uitblinker op school en werd bekroond met een gouden medaille toen hij de Grieks-Latijnse richting afrondde als primus perpetuus. In 1956 behaalde hij met grootste onderscheiding zijn doctoraat in de rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven, na in 1953 met grootste onderscheiding zijn baccalaureaat in de wijsbegeerte te hebben behaald. Eyskens behaalde ook een Master of Arts in de economie aan de Columbia-universiteit in New York in 1957 en promoveerde in 1962 tot doctor in de economische wetenschappen aan de KU Leuven. Op de universiteit was hij actief in het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond en redactielid van Ons Leven, het blad van KVHV.
Eyskens begon zijn loopbaan aan de KU Leuven in 1961 als assistent en werd het jaar daarop docent aan de faculteit Economische en Toegepaste Economische Wetenschappen. Hij gaf onder meer les aan Herman Van Rompuy, die later premier van België en voorzitter van de Europese Raad werd. In 1967 werd Eyskens gewoon hoogleraar belast met de leergangen algemene economie, micro-economie en publieke financiën. Hij werd later buitengewoon hoogleraar aan dezelfde universiteit vanaf 1976.
In de periode 1972-1976 was Eyskens commissaris-generaal en voorzitter van de raad van bestuur van de unitaire structuur Katholieke Universiteit Leuven – Université catholique de Louvain (UCL). Hij was verantwoordelijk voor de splitsing van de tweetalige universiteit in twee eentalige universiteiten als gevolg van Leuven Vlaams.
Eyskens heeft verschillende academische functies bekleed en bekleedt deze nog steeds. Zo was hij lid van het Belgisch comité van de Club van Rome van 1972 tot 1978, lid van de Academia Europaea sinds 1989 en voorzitter van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten, de Christian Academy for European Dialogue, de Vlaamse Academische Stichting, het Centrum voor Europese Cultuur en de Raad voor Europees Onderzoek. Hij was ook bestuurslid van Vrienden van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, voorzitter van de Stichting Hoover en lid van de Competitiveness Advisory Group van de Europese Commissie. Daarnaast was hij bestuurder van de Universitaire Stichting en lid van de adviesraad van het Nexus Instituut van de Universiteit Tilburg. In 1992 werd hij opnieuw hoogleraar economie aan de KU Leuven, een functie die hij bekleedde tot zijn emeritaat in november 1998. Hij richtte ook het cursusprogramma “Lessen voor de 21ste eeuw” op aan de KU Leuven en was daarvan de bestuurder. In 2003-2004 was hij voorzitter van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten.
Eyskens begon zijn politieke carrière als adviseur van minister van Financiën André Dequae van 1962 tot 1965. Hij trad vervolgens toe tot de CVP en diende als minister van verschillende portefeuilles van 1976 tot 1992, waaronder staatssecretaris van Ruimtelijke Ordening en Huisvesting, staatssecretaris van Begroting en Vlaamse Zaken, minister van Ontwikkelingssamenwerking, minister van Financiën, minister van Economische Zaken en minister van Buitenlandse Zaken. In 1990 ondertekende en bekrachtigde hij samen met veertien andere regeringsleden een van de meest liberale abortuswetgevingen ter wereld. Hij diende ook als lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers van 1977 tot 2003 en van de Vlaamse Raad van 1980 tot 1995. Eyskens was gouverneur van het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank van 1980 tot 1981 en van 1985 tot 1988. Van 1992 tot 2003 was hij lid van de Raad van Europa en van de Vergadering van de West-Europese Unie. In 1991 raakte hij in opspraak als minister van Buitenlandse Zaken vanwege zijn betrokkenheid bij de onderhandelingen met terrorist Whalid Khaled over het ruilen van Silco-gijzelaars tegen Saïd Al Nasr. Hij overleefde een vertrouwensstemming, maar gaf later toe dat hij in het Verenigd Koninkrijk waarschijnlijk was opgestapt. Sinds 18 november 1998 is Eyskens Minister van Staat.
Van 1994 tot 2000 was hij lid van de gemeenteraad van Leuven en van 2006 tot 2009 was hij provincieraadslid van Vlaams-Brabant. In 1981 diende hij als eerste minister van België voor de CVP in een coalitieregering met de PSC en SP/PS, genaamd de regering-M. Eyskens I. Na een conflict over de financiering van de Waalse staalindustrie viel de regering op 21 september en Eyskens kondigde dit ludiek aan met de woorden: “Het is vandaag 21 september, de eerste dag van de herfst, het vallen van de bladeren… De regering is ook gevallen.” Op 8 november volgden vervroegde verkiezingen, waarbij een van de maatregelen van het kabinet Eyskens tot uiting kwam: voor het eerst mochten 18- tot 21-jarigen ook hun stem uitbrengen. Op 17 december werd Eyskens opgevolgd door Wilfried Martens, die eveneens zijn voorganger als eerste minister was.
Tijdens de regering-M. Eyskens slaagde hij er niet in om de problematische economische situatie van België en de ontsporende staatsfinanciën aan te pakken. Volgens journalist Rik Van Cauwelaert, zoals vermeld in de krant De Tijd van 11 oktober 2013, omschreef Eyskens zijn eigen regering later als “een pedagogische demonstratie van hoe het niet moest.” De cijfers bevestigen deze uitspraak, want tijdens zijn regeerperiode steeg het aantal werklozen met 100.000, liep het begrotingstekort op van 8,5 naar 12,6 procent en schoot de overheidsschuld omhoog naar een schrikbarende 135 procent van het bbp.
Eyskens bekleedde na zijn ambt als eerste minister verschillende bestuursmandaten. Hij was onder andere voorzitter van de jury van de AKO-Literatuurprijs in 1993, voorzitter van het Festival van Vlaanderen van 1995 tot 2016, voorzitter van de Francqui-Stichting van 2002 tot 2015 en voorzitter van het Archief en Cultureel Centrum van Arenberg. Daarnaast was hij ondervoorzitter van het Koninklijk Instituut voor Internationale Betrekkingen, bestuurder van het Europees Poëziecentrum in Leuven en bestuurder van de International Crisis Group.
In het bedrijfsleven heeft Eyskens diverse bestuursmandaten bekleed, waaronder het voorzitterschap van de raad van bestuur van UCB en het bestuurslidmaatschap van Bank Brussel Lambert, ING België (tevens lid van de internationale adviesraad), Gevaert, Gerling, Koninklijke Joh. Enschedé, Koninklijke Nagron, Atradius, Cobepa en Asturienne. Hij was ook bestuurder van Flanders District of Creativity (FDC).
Eyskens heeft ook andere functies bekleed, zoals voorzitter van de Arenberg Stichting, voorzitter van de Internationale Vriendenkring Anton van Wilderode sinds 1995, trustee van het International House in New York sinds 1985, bestuurder van de Contius Foundation sinds 2007 en bestuurder van de Stichting van het Jodendom van België.
